Aðsent efni

Ekki hef ég tölu á því hvað hún ástkær móðir mín sagði þetta oft við mig á uppvaxtarárunum. Ekki að ástæðulausu vill hún eflaust meina. En fyrir þetta er ég þakklátur, afar þakklátur. Þetta gekk hægt en að lokum varð til sæmilega kurteis maður, ég. Forvitinn hef ég ávallt verið, mismikið þó, en að meðaltali svolítið yfir meðaltali.

“Hvar ætlið þið að láta þennan feita vera?” Þannig hljóðaði ein spurning ársins, sem nú er að líða. Og síðan var spurningin endurtekin og sagt: “Hvar eigum við að koma honum fyrir þessum feita?” - Og smá hlátur fylgdi með. Einhver sem heyrir þetta kann að halda að það hafi verið börn eða unglingar sem báru fram þessar spurningar. Kannski í hugsunarleysi. Eða til að stríða einhverjum, eða særa. Í skólanum væri talað um einelti – fordóma.

Ég var að hlusta á fréttir ekki alls fyrir löngu og þá var sagt að tónlistarkennarar væru ekki með gildan kjarasamning og án hans í þó nokkurn tíma. Ég fæddist á Blönduósi fyrir tæpum 50 árum, ólst upp á bænum Köldukinn í Torfalækjarhreppi. Ég er yngstur af átta systkinum. Á heimilinu var orgel, fótstigið, og var ég ansi öflugur að spila á það sem barn, og hafði tónlist frá eldri bræðrum mínum sem fyrirmynd. Það var Stones, Bítlarnir og Slade.

Hin árlega hátíð ljóss og friðar er handan við hornið. Ég sit í stofunni minni heima á Sauðárkrók með flöktandi kertaljós í vetrarmyrkrinu, úti bylur veðrið á gluggunum og snjórinn hylur götuna. Á þessum tíma hafa forfeður okkar haldið upp á jól langt aftur í aldir, allt frá því að heiðnir menn héldu sína jólahátíð til að fagna vetrarsólstöðum og eftir að Íslendingar tóku kristna trú og fögnuðu fæðingu frelsarans. Margt hefur breyst í tímanna rás en þó hafa ákveðin atriði haldið velli í jólahaldi en það eru gleði, vinátta og kærleikur.

Ég vil þakka vini mínum Svavari fyrir að skora á mig og gefa mér tækifæri á því að senda pistil í þetta góða blað. Vil ég samt aðvara lesendur því ég mun skrifa um sjálfan mig í þessum pistli. Vel má vera að hann verði þungur á pörtum en fyrir þá sem halda út að lesa hann til enda mun hann enda vel. Þeir sem þekkja mig vita að ég er mikill keppnismaður og á mjög erfitt með að taka tapi hvort sem það er mitt eigið tap í leik eða tap liðs sem ég fylgi í kappleik. Fyrir mér hefur það verið fyrsta sætið sem skiptir máli og allt annað verið tap, því skildi ég aldrei orðtiltækið „það er ferðin sem skiptir máli en ekki áfangastaðurinn“.

Kæru lesendur Feykis. Eiginkona mín Karen Ösp Garðarsdóttir skoraði á mig að rita gestapistil í Feyki og ákvað ég að verða við þeirri áskorun. Ég ólst upp á Djúpavogi á Austfjörðunum. Fyrir mér er Berufjörðurinn „fjörðurinn fagri“ og Búlandstindurinn er „fjallið mitt“ þó liðin séu ellefu ár síðan ég flutti í burtu þaðan. Á þeim ellefu árum sem liðin eru, hef ég búið víða; í Reykjanesbæ, í Fjarðabyggð, í Reykjavík og á Akureyri.

Á aðventunni er góður og fallegur siður að tendra ljós á leiðum ástvina og er það hjá mörgum mikilvæg hefð í aðdraganda jólahátíðarinnar. Snemma í haust tók sóknarnefnd Sauðárkrókskirkju þá ákvörðun að fela Kiwanisklúbbnum Drangey að annast uppsetningu og bera ábyrgð á lýsingu í kirkjugarðinum á Nöfunum. Fyrir því voru nokkrar ástæður sem rétt er gera grein fyrir.

Í tilefni af 50 ára afmæli Héraðsskjalasafns Austur-Húnavatnssýslu, mánudaginn 5. desember 2016, verður opið hús frá kl. 15-17 í húsnæði safnsins. Boðið verður upp á ljósmyndasýningu og skoðun á safninu. Kaffi og meðlæti og lifandi tónlist. Allir eru velkomnir.

Á dögunum var boðað til viðburðar í Menningarhúsinu Miðgarði undir yfirskriftinni „Frá Ara til Aladdín“ – hin lögin. Um var að ræða hóp skagfirsks tónlistarfólks á öllum aldri, sem buðu upp á vinsæl „barnalög fyrir börn og fullorðna“. Fyrir ári síðan stóð sami hópur fyrir tónleikum á svipuðum nótum við góðar viðtökur, og að þessu sinni naut hópurinn aðstoðar barnakórs sem söng með honum nokkur lög. Kórinn var skipaður krökkum úr 4., 5. og 6. bekk í Varmahlíðarskóla.

Síðastliðin ár hef ég verið svo heppin að hafa fengið tækifæri til þess að vinna með börnum á fjölbreyttum vettvangi. Ég hef þjálfað börn á aldrinum 3-15 ára í íshokkí, séð um styrktarþjálfun hjá sama aldri, auk þess hef ég tekið að mér að þjálfa fötluð börn í sundi. Í dag er ég í fullu starfi sem íþróttafræðingur á leikskólanum Holtakot á Álftanesi. Þar sé ég um íþróttir og sundkennslu nemenda. Þessi fjölbreytilegi starfsvettvangur hefur oft fengið mig til að leita svara við einni spurningu; „Hvað er að vera barn?“